Batı’da 1970’lerin ve 1980’lerin hararetli feminist tartışmaları ve kadın hareketleri, kadınlığı, erkekliği ve genel olarak toplumsal cinsiyeti masaya yatırıp toplumda erkek egemenliğine ve ataerkine yönelttikleri eleştiriler aracılığıyla erkeklik çalışmalarının meşru ve özerk bir akademik saha haline gelmesinin önünü açtılar. Farklığı vurgulayan postyapısalcı ve toplumsal inşacı yaklaşımların rüzgârını arkasına alan dönemin kadın çalışmalarına benzer biçimde, erkeklik çalışmaları, erkekliğin tıpkı kadınlık gibi toplumsal cinsiyet rejimi içinde inşa edilen toplumsal bir olgu, bir “performans” olduğunu ve erkeklik deneyimlerinin sınıfa, etnik kökene, hatta yaşa göre farklılıklar sergileyebildiğini ortaya koydular. Dahası, bu erkeklikler arasında külfetli bir hiyerarşinin var olabildiğini, erkeklerin de zaman zaman erkeklikten zarar görebildiğini, “egemen erkeklik” tipine direnmenin yollarını bulduklarını da gözler önüne serdiler.
Türkiye’de Erkekliğin Dönüşümü: Eğitim, Kültür, Etkileşim, Türkiye’de erkeklik çalışmaları konusunda var olan eksikliği bir nebze olsun gidermeyi amaçlıyor. Türkiye’de erkek olmayı ve erkeklik pratiklerini, egemen erkeklik anlayışından mustarip erkek altkültürlerinin ve erkekliğe ilişkin geleneksel kabulleri, değerleri, yaklaşımları ve pratikleri dönüştürmeyi hedefleyen toplumsal örgütlerin deneyimlerinden ve faaliyetlerinden hareketle değerlendiriyor ve Türkiye’de farklılıklara saygılı bir toplumsal cinsiyet eğitiminin nasıl verilebileceğini tartışıyor.
