Ku¨ltu¨rel mirasın korunması farklı disiplinler tarafından araştırma alanı haline gelen bir konudur. Her ne kadar başlangıçta yerel ölçekli dinamikleri ifade ettiği du¨şu¨nu¨lse de, uluslararası öneme sahip olduğu yadsınamaz bir gerçektir. Ku¨reselleşme ile birlikte insanlığın ortak tarihini anlatan tu¨m miras çıktıları gelecek kuşaklara aktarılmak istenmiş ve böylelikle “koruma” anlayışının ortaya çıkmasına sebebiyet vermiştir. Koruma anlayışında ise temel problem “neyin, neden ve nasıl korunacağı” olmaktadır. Ülkeler nezdinde yerel kurumların yanı sıra ku¨resel ölçekli kuruluşlar, koruma ilkeleri ve planları doğrultusunda faaliyetler su¨rdu¨rmektedir. Ku¨resel ölçekli kuruluşların başında ise UNESCO gelmektedir. UNESCO belirlediği evrensel ilkeler doğrultusunda, sözleşmeye taraf u¨ye devletler için bir çatı kuruluş olma özelliği sağlamaktadır. Tu¨rkiye ise en başından beri u¨ye devletler arasında alan u¨lkelerden biri olarak hem yerel mevzuatları hem de UNESCO’nun belirlediği esaslar doğrultusunda koruma faaliyetlerini su¨rdu¨rmektedir.
Bu kitabın amacı uluslararası nitelik taşıyan yönetim anlayışlarının, yerel dinamiklerle bir araya geldiğinde nasıl bir uygulama politikasına d.nu¨ştu¨ğu¨nu¨
Tu¨rkiye özelinde incelemektir. Burada uluslararası nitelik taşıyan yönetim anlayışlarından biri olarak “alan yönetimi”, u¨lkemizdeki yansımaları olarak ise
“Alan Başkanlığı” uygulamaları ifade edilmektedir. Alan Başkanlıkları, Tu¨rk idare teşkilatı açısından yeni bir kurumsal yapıyı ifade eden hizmet yerinden yönetim kuruluşlarıdır.
Kitap, özellikle kamu yönetimi literatu¨ru¨nde yeni bir yönetim modeli olarak “alan yönetimi” anlayışını ifade etmesi, idare teşkilat yapılanması anlamında “Alan Başkanlığı” modelini inceleyen ilk örneklerden birini oluşturması ve Alan Başkanlığı uygulamalarının somut ku¨ltu¨rel mirası koruma politikalarındaki etkinlikleri, avantajları ve dezavantajlarını ortaya çıkarması bakımından önem taşımaktadır.
