Giden, aslında zamansız giderek arkasında kusursuz hissettiğiniz aşkı da bırakıyor. Aşkın koşulsuz olma koşulu belki de bu; ilişki daha yıpranmadan bitmek zorunda kalması. Bu hissedilenleri sırf kavuşamama durumuna bağlamak aslında bu ilişkiye haksızlık olur.

Çünkü düşündükçe anladım ki ben bir sevgili değil aynı zamanda en yakın dostumu da kaybetmiştim. İçimdeki samimiyeti onun gibi gören kimse olmayacak mıydı hayatımda, bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardı: O hep yanımdaydı.

Uzunca bir süre kendimi, yaşadığım olayları ona anlatırken bulup sonra kendime geliyorum. Keşke yanımda olsa, yaşadığım problemleri anlattığımda o sakin tavırlarıyla yanımda olduğunu hissettirse, her zamanki gibi beni kızdırarak hafifletse...

Onsuz yaşayamadığımı anlatsam, tüm sakinliğiyle "Merak etme, ben seni başka boyutta bulur ve hep gözetirim," dese ve ben bu umutla gökyüzünde hep onun gözlerini hissetsem... Hiç gitmemiş gibi, hep bana oradan bakıyor gibi...