İlk olarak, Popper’ın ele alışı Hegel üzerine tek başına alınan başka herhangi bir denemeden çok daha fazla yanlış-anlama kapsar. İkinci olarak, eğer ‘entellektüel dürüstlüğün değer verdiğimiz herşey için temel olduğu’ konusunda Popper ile anlaşırsak, onun yöntemlerine karşı çıkmamız gerekir; çünkü totaliterlikten nefretinin kitabının esin kaynağı ve ana motifi olmasına karşın, yöntemleri ne yazık ki totaliter “araştırmacıların” yöntemlerine benzer — ve bunlar özgür dünyada da yayılmaktadır.” — Kaufmann, Hegel Miti ve Yöntemi “Hegel’in kendi günlerinden bu yana, Hegel’in dizgesinden başka çok az felsefe öylesine eleştirel olmayan övgüye ve eşit ölçüde aklanamaz sövgüye konu olmuştur. Yalnızca felsefeciler değil, ama tanrıbilimciler, tarihçiler, toplumbilimciler, toplum kuramcı ve eleştirmenleri, düşünce tarihçileri — kısaca modern entellektüel yaşam üzerine yazan hemen hemen herkesin kendi Hegel imgesi vardır ve bir tutum bildirmesi gerekir. Kişi Locke konusunda ılımlı olabilirken ve giderek Kant ya da Rousseau konusunda nesnel bir uzaklığı koruyabilirken, Hegel herkesteki partizanı açığa çıkarır: Ona ya yandaş ya da karşıt olunur, ve üstelik oldukça aşırı bir tarzda. Coşkulu ama her zaman pek kavrayışlı olmayan bir ‘sol’ Hegelcinin bir zamanlar dediği gibi, “İnsanın düşünmeye başlamasından bu yana, hiçbir zaman Hegel’in dizgesi denli kapsamlı bir felsefe dizgesi olmamıştır. Mantık, metafizik, doğa felsefesi, anlık felsefesi, tüze, din, tarih felsefeleri, tümü de tek bir dizgede birleştirilmiş, tek bir temel ilkeye indirgenmiştir.” — Avineri, Hegel’e Yeniden Bir Bakış