"Şiir eleştirisi yoktur." Bu sözü sık sık duyar olduk. Bu sözün ardından söz şiire de getirilir, olmadık şeyler söylenir. Bu söz eskiden de söylenirdi. O dönemlerin dergilerine bakıldığında şairlerin en çok eleştirmen olmadığı konusunda yakındıkları görülecektir. Nurullah Ataç'ın zar atıp şair tayin ettiği dönemden bugüne bu söz şiirin klasiği olmuş durumda. Memet Fuat, Mehmet H. Doğan, Doğan Hızlan gibi eleştirmenlerin şiir üstüne yazdığı, Cemal Süreya'nın hiza biçtiği günlerde bile yine dillerden eksik olmazdı bu söz... Bunda anlaşılmayacak bir şey yok. Söylenmek istenen "benim şiirimi şöyle evire çevire(!) öven yok" olunca bu sözün sav söz hale gelmesi de doğal. Yani bu sözün yakın okumasını yaparsanız, sözün altında şiirinin övülmesi isteği yatmaktadır.

Gerek şiir kuramı ve gerekse eleştirisi konusunda yazılanlara baktığımızda söylediklerimizin doğruluğu ortaya çıkar. 1990lı yıllardan bu yana şiir kuramı hakkında ülkemizde yayımlanan mutlaka okunması gereken (temel) çeviri kitapların sayısı önceki yıllardan bir hayli fazla. Şiirin neliği konusunu açıklayıcı telif kitap ve yazıları da geçtiğimiz yıllarla kıyaslanamayacak denli hem içerik hem nicel olarak daha zengin. Bütün bu gelişmelere karşın "eleştiri yok" demek dediğimiz gibi ya övgü düzen birilerinin olmadığına bir yakınma, ya da kendisinden başkasının olmadığını gizli bir ima. Demem o ki bu sözlerin geçerliği yok. Haksızlık yapmayalım, saygısızlık da yapmayalım. İşte Şiirden Dergisi var ve burada yazılanlar var. Bu sayının dosya konusu "Eleştiride Yapısalcılığın Getirdiği Olanak" Celal Soycan, Sina Akyol, Metin Cengiz, Küçük İskender Gelecek dosya
konumuz ise "Türk Şiirinin Dışardaki Görüntüsü"