"Beni bu duruma kim itti? Bana yaşamayı kim öğretti? Beni bu kadar güçsüz yaşamaya mecbur bırakanlar kimlerdi? Saçmalığın ortasına attıkla-nnda beni, neden itiraz etmedim? Sigara dumanlanndan dolayı mi görmedim beni attıklan bu zindanı? Tann, beni hayata sürmek gibi bir çılgınlığı nasıl yaptı? Yaşamayı beceremediğim bu hayatta, bu kadar sürünmek için çaba göstermem neden? Neden, kimse tutmadı elimden? Yaşamayı bana neden öğretmediler'? Ben insan değil miyim? Ben düşüncelerinde boğul-mak için mi konduruldum yer yüzüne? Kimse, neden bakmıyor yüzüme'? Bütün soğukluklan neden ben alıyorum? İnsanlar, neden bu kadar kalaba-lık? Bu kadar kalabalık insanların olduğu çağda, neden ilk ben tükendim? Neden kandırmayı başaramadım? Bana neden yardım etmiyorsunuz? Neden bu korkuluğun içinde tek başıma bırakıyorsunuz beni? Her anım, 'ne yapsam acaba bu bulanıklıkta?' diye düşünerek geçirdiğim için, çok çabuk yoruldum. Etrafımda bulunan kimseyi beğenmedim. Bazen, kendimi bile beğenemiyorum. Düşünce olarak diyorum tabii. Kimsenin yaşantı-sını eleştirmek haddim değil. Ama hiçbiri bana uygun düşünmüyor. Onlar-la nasıl barınayım ben?! Bana hak verin, geberiyorum! Düşüncelerimiz bir-birine paralel olmak zorunda değil, dik olmak zorunda değil. Ama onların düşünceleri yok. Onların kendilerine ait hiçbir şeyleri yok. Her şeyleri pro-sedürde ne yazıyorsa o. Kalk, işe git/okula git, eve gel, televizyon izle, uyu. Ben böyle standartlığa karşıyım! İnsanlar anlamalı! Ben İnsan değilim artık. Kendimi sizlere insan gibi gösterdim. Size inandırdım bunu. Hatta bazen ben bile inanıyorum bu yalanıma. Ben duygusuzum. Ben hissizim. Ben koskoca bir Hiçim."
