“Oğlumun mahallede oynadığı, birlikte koştuğu çocuklara rastlıyorum bazen. (…) Berkin’i de böyle hayal etmek istiyorum, edemiyorum Bu¨yu¨du¨ğu¨nde yu¨zu¨nu¨n alacağı şekli gözu¨mde canlandıramıyorum Hayalimde bile bu¨yu¨mu¨yor. Çocuk olarak kaldı o. (…) Oğlum öldu¨ru¨lmeseydi, bugu¨n nasıl bir hayatımız olurdu merak ediyorum ve bunu hiç bilemeyeceğim. Geleceği kaybettim.”
Gökçer Tahincioğlu’nun derlediği Yaralı Hafıza, yakın tarihteki katliamların, cinayetlerin, kayıpların hafızadaki izini su¨ru¨yor. O hafızanın, adalet talebinin bir kaynağı olması gerektiğini gösteriyor bize.
Mehtap Ceyran, Gezi protestolarında 15 yaşında öldu¨ru¨len Berkin Elvan’ın annesini ziyaretini; Pınar Öğu¨nç, Muş’un Vartinis köyu¨nde anne babası ve yedi kardeşi eve hapsedilerek yakılmış Aysel Öğu¨t’le konuşmalarını; Sevilay Çelenk, Silopi’de 6 ve 7 yaşında öldu¨ru¨len iki çocuğun babasıyla mektuplaşmalarında konuştuklarını ve konuşamadıklarını; Özlem Akcan, Liceli Şiyar Kaymaz’ın sağ kurtulduğu katliamla ilgili adalet mu¨cadelesini; Sibel Oral, 2006’da Diyarbakır’da gaz fişeğiyle vurularak yaşamını kaybeden iki çocuğun ailesiyle buluşmalarını; Mehveş Evin, Dargeçit’te “kaybedilen” yakınlarının önce haberini, sonra mezarlarını ve adaleti arayan aileleri; Hanife Kardelen Işık, 12 Eylu¨l davasını; Pelin Buzluk, Hrant Dink’in katledilmesinin hafızadaki izini anlatıyor. Ve unutmamanın-unutturmamanın ahlâkını kuruyorlar, anlatırken.
