Demografik yaşlanma süreciyle birlikte yaşlılık ve yaşlanma konuları, refah devletiyle ilgili tartışmaların odağında yer almaya başlamıştır. Ancak bu tartışmaların daha çok demografik yaşlanma ve refah devleti anlayışında ya da sosyal politika uygulamalarında meydana gelen değişimler merkezinde ve artan yaşlı nüfusun ihtiyaç duyduğu konut, sağlık ve bakım hizmetlerinin nasıl iyileştirileceği ve mevcut hizmet standartlarında ne gibi değişikliklere gidilmesi gerektiği noktasında yoğunlaşmaktadır. Yaşlıların refah devletine, topluma ve yaşama dair algılarının belirlenmesine odaklanan çalışmalarınsa yine refah devletinin geleceği ekseninde ele alınmakla birlikte yeterli düzeyde olmadığı görülmektedir. Bu açıdan refah toplumlarında toplumsal yaşlanmanın neden olduğu konulara ve ihtiyaç duyulan politikalara yönelik tartışmalar yaşlıların yaşadığı sorunların önüne geçmeye başlamıştır. Oysa yaşlıların mevcut sosyal politikalardan/hizmetlerden memnun olup olmadıklarının bilinmesi kadar önemli bir husus da yaşlıların toplumsal katılımlarının, yalnızlık ve sosyal izolasyon durumlarının, yaşam kalitelerinin ve sosyal ilişkilerinin ne düzeyde olduğunun bilinmesidir. Başka bir deyişle yaşlılığın refah devletini nasıl etkileyeceği ve yaşlanan nüfusun ihtiyaç duyduğu hizmet standartlarının nasıl iyileştirileceği kadar yaşlıların yaşam algılarının da anlaşılmasına ihtiyaç vardır. Bu bağlamda çalışma, son derece gelişmiş bir yaşlı bakım sistemine sahip bir refah devleti olan İsveç’te, yaşlıların yaşam algılarını kendi değerlendirmeleri üzerinden analiz etmeyi amaçlamakta ve İsveçli yaşlıların refah hizmetlerine, topluma ve yaşama dair algılarının ne/nasıl olduğu sorusuna cevap aranmaktadır. Kitabın, bu sorunun cevabına ilgi duyan okurlara faydalı olmasını dilerim.
