Aynı aileden insanların ilk yerles¸im yeri mekânı olan S¸eyh Hasan köyü ile Onar köyü sakinleri, ana dilleri olan Türkçeyi konuşurken, göçedenlerin Kırmanc¸ dili ha^kim olan yo¨rede Zazaca’yı yine Kürtçe’nin bir lehc¸esini konus¸mayı o¨gˆrendiler. Aynı ailenin evlatları, iki ayrı yo¨rede iki ayrı dili konus¸ur oldular. Bir aileden kardes¸ olanlardan ilk yerles¸im yerinde kalanlar Tu¨rkc¸e, go¨c¸ edenler farklı iki ayrı lehc¸eyi konus¸ur oldular.
Bu boylar, gittikleri yerlerde ha^kim olan dili konus¸salar da ibadet dilleri hep Tu¨rkc¸e icra edildi. C¸u¨nku¨ go¨c¸ edenlerin tamamı S¸eyh Hasan Onar ve S¸eyh Ahmet Dede Ocagˆı’ndan ayrıldıkları ic¸in ibadet dili hep Tu¨rkc¸e kaldı, degˆis¸medi.
Mayıs 1787 yılında Osmanlı Padis¸ahı 1. Abdu¨lhamit, bo¨lgede bulunan is¸ birlikc¸ileri voyvodaları, Hamidiye Alayları, Yavuz’dan ve I·dris-i Bitlisi’den itibaren su¨regelen dostlarının ihbarları u¨zerine do¨nemin Padis¸ahı Osman ogˆullarından 1. Abdu¨lhamit, bir ferman go¨ndererek S¸eyh Hasanlıların ileri gelenlerin 25 kis¸inin kellesini istemis¸ti. (Ferman Mayıs 1787 1. Abdu¨lhamit; 39 Bas¸bakanlık Osmanlı Ars¸ivleri (BOA), Cevdet zaptiye No: 576)
Bu hadisenin iki tu¨rlu¨ anlatımı var. Biri, bu¨tu¨n voyvodaları ile Hamidiye Alayları ile bo¨lgedeki is¸ birlikc¸ileri ile I·dris-i Bitlisi zihniyeti ve artıkları ile S¸eyh Hasanlıların etrafını sarıp istenen 25 kellenin de o¨tesine gec¸erek 100 kis¸inin kellesi kesilerek padis¸aha go¨nderildigˆi s¸eklindedir.
Evlerini baykuşlara mesken et...
